สายพิณ เสียงธรรม
            สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชณกูฏ ครั้งนั้นพระโสณะหลีกเร้นออกปฏิบัติธรรมอยู่ ณ ป่าสีตะวันอย่างเคร่งเครียดองค์เดียว ปฏิบัติอย่างไรก็ไม่บรรลุธรรมจึงเกิดความเบื่อหน่าย คิดจะสึกออกไปครองเรือน ความคิดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นว่า เราก็มีทรัพย์สมบัติมากมายพอที่จะทำบุญทำทานได้อยู่ สึกออกไปดีกว่ามาทรมานอยู่อย่างนี้
            คราวนั้นพระพุทธเจ้าทรงทราบวิตกของพระโสณะด้วยพระญาณจึงเสด็จมาโปรด
            "โสณะ เมื่อครั้งเธออยู่ครองเรือนเธอเป็นผู้ชำนาญในการดีดพิณมิใช่หรือ ?"
            "พระเจ้าข้า"
            "สายพิณทีขึงตึงเกินไปจะดีดได้ไพเราะไหม ? "
            "ไม่ไพเราะพระเจ้าข้า"
            "สายพิณที่ขึงหย่อนเกินไปจะดีดได้ไพเราะไหม?"
            "ไม่ไพเราะพระเจ้าข้า"
            "สายพิณที่ขึงไม่ตึงเกินไปไม่หย่อนยานจนเกิดไปขึงแต่พอดี เสียงพิณที่ดีดย่อมจะไพเราะใช่หรือไม่ ?"
            "อย่างนั้นพระเจ้าข้า"
            "โสณะ สายพิณฉันใด การปฏิบัติธรรมะก็ฉันนั้นการตั้งความเพียรไว้มาเกินไป จิตย่อมฟุงซ่านยากแก่การควบคุม ความเพียรที่หย่อนเกินไป ก็เกิดความเกียจคร้าน
            เพราะฉะนั้นเธอจงตั้งความเพียรให้เป็น มัชฌิมา ปานกลางอย่างสม่ำเสมอ และจงตั้งอินทรีย์ 5 คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และปัญญาให้สม่ำเสมอ และจงประคองจิตใจไว้ในระดับนั้นเถิดโสณะ"
            พระโสณะรับพุทโธวาทด้วยความใส่ใจ และตั้งใจปฏิบัติตามพระโอวาทนั้นอย่างจริงจังไม่นาน ท่านก็บรรลุพระอรหันต์ เป็นพระอริยบุคคลองค์หนึ่งในโลก