คนเสียตาม้าบอดสนิท
            ในสมัยราชวงค์จิ้นยังมีชายสองคนเป็นเพื่อนรักกันชื่อ หวนเชียนคนหนึ่ง และกู้ไข่จือ อีกคนหนึ่ง
วันหนึ่งทั้งสองคนได้ชวนกันไปเสวนาที่บ้านเพื่อนชื่อว่า อินจ้งคัน ซึ่งเป็นเสนาธิการทหาร และมีเพื่อนอีกคนหนึ่งร่วมวงสนทนาอยู่ด้วย
            เมื่อสนทนาวิสาสะในเรื่องทั่วไปแล้ว ก็มีใครคนหนึ่งในกลุ่มเสนอความคิดว่าในแต่ละคนเสนอถ้อยคำอันเป้นเรื่องราวหมิ่นเหม่นน่าหวาดเสียวขึ้นมาแข่งขันกันคนละเรื่อง
เพื่อนคนที่ชื่อหวนเซียนเป็นผู้กล่าวขึ้นก่อนว่า
            "หอกแหลมแซมซ่อนในข้าวสาร มือควานคาบคมแทนไฟฟืน"
            เพื่อนทุกคนได้ฟังแล้วต่างก็สงวนท่าที่ซ่อนความรู้สึกหวาดเสียวเอาไว้ในใจ
            ต่อจากนั้น อินจ้งคัน เสนาธิการทหารซึ่งเป็นเจ้าของบ้านก็กล่าวว่า
            "เฒ่าชราอายุร้อยห้อยโหนอยู่บนกิ่งไม้แห้ง"
            ทุกคนก็ยังคงเฉยอยู่เช่นเดิม กู้ไข่จือ เพื่อนอีกคนหนึ่งยังมิได้ทันเอ่ยถ้อยคำใดเลย เพื่อนของอินจ้งคันอีกคนหนึ่งก็ชิงเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ระทึกว่า
            "คนเสียตา ม้าบอดสนิท เดินชิดบ่อลึก กลางดึกไม่มีใครเห็น"
            พอเพื่อนคนนั้นกล่าวจบลง อินจ้งคัน เจ้าของบ้านซึ่งนัยน์ตาข้างหนึ่งพิการก็ถึงกับสะท้านและเผลออุทานออกมาว่า
            "บรื้อ หวาดเสียว"
            เป็นอันว่า "คนเสียตา-ม้าบอดสนิท" ชนะไปเพราะมีผู้สนับสนุนความหวาดเสียวนั้น"
            ตำนานคำพังเพยนี้ใช้สำหรับบรรยายความอันเป็นสถานการณ์หมิ่นเหม่คาบลูกคาบคอกได้อย่างเหมาะสม