เจ้าสาวผู้โง่เขลาทั้งสาม
เจ้าสาวผู้โง่เขลาทั้งสามคนได้ถูกขับไล่ออกจากบ้านของสามีและถูกส่งกลับไปอยู่กับพ่อแม่ของตนดังเดิม
วันหนึ่งหญิงทั้งสามก็มีโอกาสได้พบปะสนทนากัน
"ทำไมเธอถึงถูกส่งกลับบ้านล่ะ"
หญิงสาวคนหนึ่งถามเจ้าสาวที่โง่เขลาอีกคนหนึ่ง
"ความจริงฉันก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนักหนา
แม่ผัวของฉันน่ะซิเขาใช้ให้ฉันเอากล้องสูบยาอันยาวของเขาไปเคาะขี้เถ้าออก
ฉันก็เอากล้องสูบยาออกไปข้างนอกและเคาะก้านกล้องนั้นบนก้อนหินกลม
ๆ สองที่
แต่ฉันมันช่างเป็นคนโชคร้ายเสียงจริง
ๆ ก็ก้อนหินนั้นน่ะ
มันไม่ใช่ก้อนหินดอก
แต่เผอิญกลายเป็นศรีษะที่ล้านเลียนเป็นเงาอยู่กลางแสงจันทร์
ของพ่อผัวของฉันน่ะซิ
เจ้าสาวคนที่สองก็ถูกถามเช่นเดียวกัน
"ฉันก็ถูกไล่ออกมาโดยไม่มีความผิดแท้
ๆ
แม่ผัวเขาใช้ให้ฉันเอาถ่านใส่ถาด
ฉันก็เลยเอาถ่านที่กำลังติดไฟจนร้อนแดงจากเตาใส่ลงไปในที่ร่อนแป้งและนำมันไปในบ้าน
ก้นตะแกรงซึ่งสานด้วยขนม้าก็ไหม้ไฟ
และถ่านที่ลุกแดงเหล่านั้นก็หกลงพื้น
เขาก็เลยหาว่าฉันทำผิด"
เจ้าสาวคนที่สามก็เล่าเรื่องของเธอบ้าง
"เรื่องของฉันยิ่งแล้วใหญ่
ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลยสักนิดเดียว
ก็ฉันได้ยินเด็กนุ่มข้างบ้านบ่นว่าเขาหนาว
ฉันก็อดสงสารไม่ได้จึงอนุญาติให้เขาเขามือซุกลงไปในอกเสื้อของฉันเพื่อจะได้หายหนาว
คิดดูซิเธอไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่เขาควรจะส่งฉันกลับบ้านเลยสักนิดเดียว
เจ้าสาวผู้โง่เขลาทั้งสาม
รู้สึกสบายใจขึ้น
เมื่อได้เล่าเรื่องของแต่ละคนสู่กันฟังด้วยความเห็นอกเห็นใจแล้ว