เมล็ดผักกาดชุบชีวิต
            สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวันกรุงสาวัตถี ครั้งนั้นแลบุตรของนางกีสาโคตมีซึ่งกำลังน่ารักน่าเอ็นดูได้ตายลง นางกีสาเสียใจแทบเป็นบ้า เพราะนางมีลูกคนเดียว นางได้อุ้มลูกน้อยผู้ไร้วิญญาณไปบ้านโน้นเรือนนี้ ขอให้ชาวบ้านช่วยรักษาลูกนางให้พื้นคืนมา
            ชาวบ้านหลายคนก็มีความสงสารหัวอกของแม่ แต่ก็สุดที่ใคร ๆ จะช่วยนางได้ จึงแนะให้นางไปหาพระพุทธเจ้านางจึงอุ้มร่างของลูกน้อยผู้สิ้นลมไว้แนบอก แล้วรับวิ่งไปยังสำนักพระเชตวัน ซึ่งขณะนั้นพระพุทธเจ้ากำลังทรงแสดงธรรมอยู่
            นางกีสาผู้มีหน้านองด้วยน้ำตา ยื่นแขนทั้งสองที่รองรับร่างหนูน้อยไว้ไปทางพระพุทธเจ้า พลางพูด้วยเสียงสั่นแกมสะอื้นว่า
"ท่านเจ้าขา…โปรดช่วยชุบชีวิตลูกน้อยของดิฉันให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยเถิดพระเจ้าข้า…"
            "กีสาโคตมี เธอจงไปหาเมล็ดพันธุ์ ผักกาดในบ้านที่ไม่มีคนเคยตายเลยมาสักหยิบมือ แล้วเราจะประกอบยาชุบชีวิตลูกของเธอให้"
นางได้อุ้มลูกไว้แนบอกรีบ วิ่งเข้าไปในหมู่บ้านถามหาเมล็ดพันธ์ผักกาด แทบทุกเรือนก็บอกว่าเมล็ดผักกาดมีแต่พอถามถึงว่า "ที่บ้านนี้เคยมีคนตายมาก่อนบ้างไหม?" ทุกบ้านก็ตอบตรงกันว่า "เคย"
            นางกีสารตระเวนหาตั้งแต่เช้าถึงเย็น จนลูกเหม็นเน่าก็ไม่ได้เมล็ดผักกาดแม้แต่เมล็ดเดียว จึงต้องกลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้าด้วยความผิดหวัง พระพุทธเจ้าได้ทรงให้สตินางว่า
            "กีสาเอ๋ย อนิจจตาธรรมนี้ มิใช่ธรรมเฉพาะบ้านมิใช่ธรรมเฉพาะนิคม มิใช่ธรรมเฉพาะสกุลเดียว แต่เป็นธรรมของโลกทั้งปวงพร้อมทั้งเทวโลก ฯ"