ดอกไม้แห่งคำด่า
            สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ควงไม้สะเดาใกล้กรุงเวรัญชา ครั้งนั้นพราหณ์ชื่อ "เวรัญชะ" เข้าไปหาพระพุทธเจ้า เริ่มต้นด้วยการตำหนิติเตียนด้วยประการต่าง ๆ แล้วก็ด่าเป็นข้อ ๆ ดังนี้
            "ท่านพระโคดม เป็นคนไม่เป็นรส"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เราละรสในรูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัสได้เด็ดขาดแล้วเราจึงไม่ต้องมีโภคะ"
            "ท่านพระโคดมเป็นคนกล่าวการไม่ทำ"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เราละการทำกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริตได้เด็ดขาดแล้ว เราจึงกล่าวการไม่ทำทุจริตเหล่านั้น"
            "ท่านพระโคดมเป็นคนกล่าวความขาดสูญ"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เรากล่าวความขาดสูญแห่งราคะ โทสะ โมหะ ที่เราละได้เด็ดขาดแล้ว เราจึงกล่าวแต่ความขาดสูญ"
            "ท่านพระโคดมเป็นคนเกลียดดะ"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เราเกลียดกายทุจริต วจีทุจริต และ มโนทุจริต ที่เราละได้เด็ดขาดแล้ว เราจึงเกลียดสิ่งเหล่านี้"
            "ท่านพระโคดมเป็นคนกำจัด"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เรากำจัดราคะ โทสะและโมหะไม่ให้เกิดอีกต่อไป คำกล่าวของท่านจึงนับว่าถูกต้อง
            "ท่านพระโคคมเป็นคนเผาผลาญ"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เราเผาผลาญกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริต ไม่ให้เกิดอีกต่อไป คำกล่าวของท่านจึงถูกต้อง"
            "ท่านพระโคดมเป็นคนไม่ผุดไม่เกิด"
            "ถูกแล้วเวรัญชะ เราตัดรากเง่าแห่งการเกิดในครรภ์หรือเกิดในภพใหม่ได้เด็ดขาดแล้ว ที่ท่านว่าเราไม่ผุดไม่เกิดจึงเป็นการกล่าวที่ถูกต้องแล้ว"
            สุดท้ายเวรัญชะก็เกิดความเสื่อมใส ขอปฏิญาณตนถึงพระรัตนตรัย และแสดงตนเป็นอุบาสกตลอดชีวิต