คนเสียตาม้าบอดสนิท
ในสมัยราชวงค์จิ้นยังมีชายสองคนเป็นเพื่อนรักกันชื่อ
หวนเชียนคนหนึ่ง และกู้ไข่จือ
อีกคนหนึ่ง
วันหนึ่งทั้งสองคนได้ชวนกันไปเสวนาที่บ้านเพื่อนชื่อว่า
อินจ้งคัน
ซึ่งเป็นเสนาธิการทหาร
และมีเพื่อนอีกคนหนึ่งร่วมวงสนทนาอยู่ด้วย
เมื่อสนทนาวิสาสะในเรื่องทั่วไปแล้ว
ก็มีใครคนหนึ่งในกลุ่มเสนอความคิดว่าในแต่ละคนเสนอถ้อยคำอันเป้นเรื่องราวหมิ่นเหม่นน่าหวาดเสียวขึ้นมาแข่งขันกันคนละเรื่อง
เพื่อนคนที่ชื่อหวนเซียนเป็นผู้กล่าวขึ้นก่อนว่า
"หอกแหลมแซมซ่อนในข้าวสาร
มือควานคาบคมแทนไฟฟืน"
เพื่อนทุกคนได้ฟังแล้วต่างก็สงวนท่าที่ซ่อนความรู้สึกหวาดเสียวเอาไว้ในใจ
ต่อจากนั้น อินจ้งคัน
เสนาธิการทหารซึ่งเป็นเจ้าของบ้านก็กล่าวว่า
"เฒ่าชราอายุร้อยห้อยโหนอยู่บนกิ่งไม้แห้ง"
ทุกคนก็ยังคงเฉยอยู่เช่นเดิม
กู้ไข่จือ
เพื่อนอีกคนหนึ่งยังมิได้ทันเอ่ยถ้อยคำใดเลย
เพื่อนของอินจ้งคันอีกคนหนึ่งก็ชิงเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ระทึกว่า
"คนเสียตา ม้าบอดสนิท
เดินชิดบ่อลึก
กลางดึกไม่มีใครเห็น"
พอเพื่อนคนนั้นกล่าวจบลง
อินจ้งคัน
เจ้าของบ้านซึ่งนัยน์ตาข้างหนึ่งพิการก็ถึงกับสะท้านและเผลออุทานออกมาว่า
"บรื้อ
หวาดเสียว"
เป็นอันว่า
"คนเสียตา-ม้าบอดสนิท"
ชนะไปเพราะมีผู้สนับสนุนความหวาดเสียวนั้น"
ตำนานคำพังเพยนี้ใช้สำหรับบรรยายความอันเป็นสถานการณ์หมิ่นเหม่คาบลูกคาบคอกได้อย่างเหมาะสม