แพะหลงทาง
            หยังจื่อเป็นปราชญ์ในสมัยกว่าสองพันปีมาแล้ว
            เมื่อครั้งยังเป็นครูอยู่ในหมู่บ้าน
            วันหนึ่งแพะตัวหนึ่งของเพื่อนบ้านเดินหลงทางหายไป เจ้าของแพะได้ขอร้องให้ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงออกช่วยตามหากันจ้าละหวั่น
            หยังจื่อจึงถามเจ้าของแพะว่า
            "แพะหายเพียงตัวเดียว เหตุใดท่านจึงต้องระดมคนออกตามหามากมายถึงเพียงนี้"
            เจ้าของแพะตอบว่า
            "เพราะมีหนทางแยกออกไปเป็นหลายสาย"
            สักพักใหญ่คนที่ช่วยตามแพะก็กลับมามือเปล่า
            หยังจื่อจึงถามอีกว่า
            "แพะตัวเดียว เหตุใดจึงรอดพ้นสายตามของคนจำนวนมากมายไปได้"
            เจ้าของแพะตอบว่า
            "หนทางแยกนั้นยังมีทางแยกออกไปอีก ยิ่งแยกก็ยิ่งไกลออกไป จึงไม่อาจติดตามได้"
            เมื่อหยังจื่อได้ฟังแล้วก็ครุ่นคิดอยู่แต่ปัญหานี้ด้วยความไม่สบายใจ นักเรียนของหยังจื่อเห็นครูมีอาการเช่นนี้จึงถามขึ้นว่า
            "แพะที่หายไปนั้นจะเป็นแพะของท่านก็หาไม่ เหตุใดท่านจึงทุกข์ร้อนยิ่งนัก"
            หยังจื่อตอบว่า
            "ที่ครูคิดหนักนั้นมิใช่แพะ แต่เป็นอุทาหรณ์ที่ได้จาเรื่องนี้ การศึกษาหาความรู้ก็เช่นกันจะให้สำเร็จได้นั้น ต้องตั้งใจมุ่งมั่นแต่อย่างเดียว หากแยกใจไปหลายทางหลายแขนง ก็จะหลงทางเหมือนอย่างแพะ ต่อเมื่อรุ้ในภายหลังจะตามหาให้กลับมาได้ก็ยากเสียแล้ว